Antidotum

Imię: Antidotum
Nazwisko: ---
Wiek: 17
Płeć: Kobieta
Rasa: Bastard - Połączenie genów człowieka, psa i czarnej wdowy.
Praca/Szkoła: ---

Wygląd: Zabawy z genami... To one biorą tutaj górę. Zdecydowanie górują u niej geny psa, które pokryły całe jej smukłe ciało długim, białym futrem. Głowa, zdecydowanie psia, ozdobiona jest trzema parami błękitnych ślepi, oraz dwójką sporawych uszu, w połowie oklapłych. Kolejną pajęczą cechą oprócz oczu, jaka rzuca się w oczy, są ręce. A właściwie dwie pary, smukłych rąk. Dłonie są mieszanką psich i ludzkich. Sprawdzają się zarówno w podnoszeniu rzeczy, jak i bieganiu na wszystkich kończynach. A skoro już o kończynach mowa... Nogi swą budową mimo wszystko bardziej przypominają psie, choć stopy są nieco wydłużone, co umożliwia Antidotum zachowanie równowagi, opierając się jedynie na nich. Następną, przedostatnią rzeczą o jakiej należy wspomnieć jest długi ogon. Białe futro pokrywające go, jest dłuższe niż na reszcie ciała, przez co zdaje się ściekać.
Ostatnią częścią ciała, są dwa gruczoły w pysku, umieszczona po jednym z każdej strony, przy migdałkach. Są w stanie wystrzelić strużki pajęczyny, która sama w sobie wytrzymała nie jest, ale po zgromadzeniu dużej jej ilości... No cóż. Można by w sumie zrobić z niej leżak.
Stojąc na sześciu łapach, mierzy w kłębie około 1,2m. Natomiast gdy stanie na tylnych, głową sięga wysoko, bo około 2,5m.

Charakter: Trudno mówić tutaj o jakimś większym charakterze, kiedy niemal wszystkie czyny, odruchy i emocje są kontrolowane przez instynkt, który dodatkowo nasilił się w znacznym stopniu, po opuszczeniu laboratorium. Jej reakcje nie są nigdy określone. Jest nieprzewidywalna. Jedno jest jednak pewne. Boi się ludzi. Nie czuje może przed nimi tyle respektu, co faktyczny strach. Boi się, że któryś ją rozpozna i zabierze z powrotem do laboratorium.

Rodzina: ---
Pochodzenie: Strefa Zero
Narodowość: ---

Krótka historia: Zwierzęta zaczęły ginąć. Powoli zanikały, oddając planetę ludziom. Znaleźli się jednak tacy, którzy postanowili przywrócić do życia przynajmniej część zwierząt, udoskonalając je przy okazji.
Na pierwszy ogień poszedł pies. Najlepszy przyjaciel człowieka wprawdzie jeszcze gdzieniegdzie występował, jednak był niedoskonały. Należało to naprawić.
Połączono gen psa, z ludzkim, oczekując, iż w ten sposób powstanie istota lojalna, ale i inteligentna, zdolna do czegoś więcej, niż towarzyszenie, czy szukanie prochów.
Zarodek rozwijał się dobrze. Jednak ludzie stwierdzili, że za mało zrobili w związku z nowym stworzeniem. Postanowiono dodać do tworzącego się ciała również gen pająka. A mianowicie czarnej wdowy.
Istotę nazwano Q16Y7. Z czasem jak mijały kolejne miesiące, rozwijała się, ku uciesze swych twórców. Była płci żeńskiej.
Z czasem, Q16Y7 otworzyła oczy i zaczęła reagować na bodźce. Był to powód, dzięki któremu w ciągu następnego tygodnia została wyjęta z "probówki".
Jej rozwój nie przebiegał typowo dla psa, czy człowieka. Było to coś pomiędzy. Potrafiła mówić, oraz chodzić na tylnych kończynach, lecz większość jej odruchów pozostawała zwierzęca. Stawała się także mądrzejsza. Zaczęła pojmować gdzie jest i dlaczego. Nie podobało jej się to. Wyszukiwała słabych punktów w izolatce, którą zamieszkiwała. Starała się uciec.
Wręcz śmiesznym wydaje się w takim razie fakt, iż laboratorium w pewnym momencie zrobiło "bum". Co prawda nie wyleciało w powietrze, jednak wybuch poniósł się po pomieszczeniu. Rozprzestrzeniający się ogień był zagrożeniem na tyle wielkim, że każde stworzenie musiało być ewakuowane. Oszołomiona Q16Y7, szła posłusznie za prowadzącym ją mężczyzną, dopóki... nie poczuła świeżego powietrza. Zew wolności był na tyle silny, że człowiek nie mógł ją zatrzymać. Ludzie walczący z płomieniami nawet nie zorientowali się, kiedy ich twór przemykał alejkami na parterze, by w końcu wydostać się z okopconego pomieszczenia.
Wolność...
Jednak kto by pomyślał, że po tym jednym dniu z dala od białych ścian, będzie chciał do nich wrócić. Nie znała jednak drogi. Z resztą wiedziała, że powrót byłby teraz głupotą. Zabili by ją, albo zapięli w pasy i ograniczyli jeszcze bardziej. Musiała nauczyć się żyć w tym świecie. Zamieszkała na zachodzie, daleko od jej dawnego domu, przyjmując nowe imię.